تفكر انكارگرا و حقیقت‏ گرا

آیا تفکر می تواند تمام مسائل بشر را حل کند؟
چه نوع تفکری می تواند تغییرات عمده ای در زندگی انسان به وجود آورد؟ بهترین روش تفکر چیست؟
رابطه عشق و تفکر چگونه است؟
چطور میتوان تفکر کرد اما فکر زده نبود؟ آیا هر تفکری صحیح است؟
تفکر چه نقشی در رشد و تعالی انسان دارد؟

مقدمه
در طول تاریخ بشر همواره دو جریان فكرى وجود داشته كه نظام‏هاى مختلف تفكرى زاییده این دو مى ‏باشند. یكى جریان حقیقت‏گرا و دیگرى جریان باطل‏گرا. هر یك از این دو جریان داراى محصولات و دستاوردهایى بوده ‏اند و تغییراتى را در زندگى فردى و اجتماعى بشر باعث شده ‏اند...
تفكر متعالى روایتى زنده و متراكم از جریان حقیقت‏گرا مى ‏باشد كه وراى دو رویكرد ظاهرگرایى و باطن‏گرایى است. تفكر متعالى در برابر جریان خودگرا بر خداگرایی (فراگرایی) و در مقابل جزءنگرى بر كل‏نگرى تأكید دارد. حال به مقایسه‏ اى كه بین این دو جریان فكرى صورت گرفته است، توجه كنید.
«حم»

تفاوت تفكر انكارگرا و حقیقت‏گرا (تفكر متعالى) :
تفكر متعالى رو به بالاست. جهتش صعود است. براساس حضور الهى و براى آن است و نه در جهت تخریب بالا و آنچه در بالا و از بالاست. حقایق بالایى و باطنى و غیب را مى ‏پذیرد و براى انكار آن نمى ‏كوشد بلكه به پذیرش آن سعى دارد.
این (تفكر متعالى) مى‏ گوید تفكر به تنهایى یكى از راه‏هاست و آن مى ‏گوید همه راه‏ها تفكر است.
این تفكر را نوعى هنر مى‏داند و آن هنر را نوعى تفكر. این نرم است، انعطاف‏ پذیر است و رقصندگى؛ مبارزه‏اى عاشقانه است و كامل‏اندیشى هنرمندانه.
آن در تلاش است تا به نیازهاى نفسانى انسان پاسخ دهد و این مى‏ كوشد تا پاسخگوى نفس نیازها باشد.
این باطن‏گراست. به اسرار مى‏ رود و حقیقت ناشناختنى را مى ‏جوید و آن ظاهرگراست، فعالیتش در جهت اسرارزدایى و انكار حقیقت ناشناختنى است. آن در جستجوى واقعیت‏هاست نه حقیقت زنده و حاضر.
این به ظاهر و باطن توجه دارد و اگر باطن‏گراست ظاهرگرا نیز هست و آن متوجه ظاهر است و اگر به ظاهر باطن‏گراست، درواقع به باطن ظاهرگراست.
بنیاد این، ایمان (هستى) بى ‏نهایت است و آن نمى‏ تواند قائل به بى‏ نهایت باشد چون بى‏ نهایت هر چیزى را در خود مى ‏بلعد حتى آن را.
این مى ‏گوید دانستن پرخطر است و آن مى ‏گوید دانستگى خوشبختى است. این مى ‏گوید تفكر لازم است اما كافى نیست و آن مى ‏گوید تفكر شرط لازم و كافى است.
این مى‏ گوید با تفكر بعضى از مسائل را مى‏ توان حل كرد و از بعضى حوزه‏ها عبور كرد و آن مى‏ گوید تفكر حلال همه مسائل است و با آن گذر كامل‏شدنى است.
این مى ‏گوید اصل، روح تفكر است و آن مى ‏گوید مهارت در تفكر.
این انسان را هستى شكل‏پ ذیر و تبدیل‏ شدنى مى ‏داند و آن شبیه به یك ماشین انسان را مى ‏نگرد.
آن بر حافظه تأكید مى‏ كند و بزرگ ساختن انبارها لكن تأكید این بر كشف است كه ندانى تا كشف نكنى.
این مى‏ گوید هدف حل مسائل نیست و آن مهم‏ترین چیز را حل مسائل مى ‏داند.
در این اخلاق از اركان تفكر است و آن علم اخلاق را چیزى جداگانه و گاه بى ‏ارتباط مى ‏پندارد.
این بر كامل‏اندیشى تأكید دارد و آن بر اندیشه. پس این توصیه مى ‏كند كه قضاوت زود است، دیر باید به قضاوت نشست و اگر باید پس به نرمى و آهستگى شایسته است و آن فریاد مى ‏زند قضاوت؛ قضاوت پى در پى را مى‏ خواهد، هر لحظه، اگر نه، عقب مانده ‏اى.
این معلم را براى آموختن حیاتى مى ‏داند و آن اعتقاد دارد كه مهم، مواد آموزش است و آموزگار ضرورى نیست.
این تفكر را مهم نمى ‏داند، عشق را و معشوق و معبود را مهم دانسته و تفكر را یكى از راه‏هاى عشق ‏ورزى و عشق‏ بازى با معبود؛ و براى آن، این حرف‏ها مضحك و خرافات و بى ‏اعتبار است.
این مى‏ گوید تفكر یكى از قواى روح است و آن روح را نپذیرفته و تفكر را اساسى‏ ترین و برترین قابلیت انسان مى ‏داند.
این تفكر را عنصرى از راه تعالى مى‏داند و آن كل راه تعالى.
این آمیخته به ایمان است و آن ایمان را ضد تفكر مى ‏داند و بر دورى از آن تأكید مى ‏كند.
این زنده است چون از روحِ زنده است و در جهت قصدهاى او، و آن مرده است چون قائل به روح زنده نیست.
آن نزدیك‏ بین و جزء نگر است پس خودبینى حاكم بر آن، اجتناب ‏ناپذیر است.
آن به دنبال راحتى نفس بشر است و این به راحتى روح مى ‏اندیشد.
آن خواهان گسترش گفتگوها و حرف‏هاست و این درصدد پایان گفتگوها و جهش از حرف‏ها. پس این به سكوت مى ‏رود و آن به گفتگوى بیش‏تر.
آن مى‏ گوید زنده باد من و این مى ‏گوید زنده باد او در من و در همه.
آن مى‏ گوید باید بر همه چیز حاكم شود و این مى‏ گوید باید به حاكم همه چیز تسلیم شد.
...